Najmniejsi finaliści europejskich pucharów – część II

Dziś przedstawiam drugą i ostatnią część zestawienia finalistów Pucharu UEFA a także nowej formuły tego turnieju czyli Ligi Europy, która trwa do dziś. Zaczynamy od roku 1992.

 

Torino FC, Stadio Comunale di Torino (finalista Pucharu UEFA 1992)

Drugi (po Juventusie) klub piłkarski z Turynu. Do roku 1970 występował jako AC Torino, natomiast  1970-2005 jako Torino Calcio. 7-krotny mistrz Włoch, 5-krotny zdobywca Pucharu Włoch. Klub powstał w 1906 roku a swoje pierwsze mistrzostwo zdobył w 1928 r. Lata 1943-49 to lata prosperity klubu kiedy to zdobył 5 razy z rzędu mistrzostwo kraju. Drużyna z tego okresu jest nazywana Grande Torino. W latach 40-tych i 50-tych XX w. reprezentacja narodowa składała się większości z zawodników właśnie Torino. Jednak większość „złotej jedenastki” zginęła podczas katastrofy lotniczej w 1949 roku. O tamtej pory klub już nie osiągał takich sukcesów, przez wiele dekad balansował na skraju Serie A i B. Największy sukces międzynarodowy do finał Pucharu UEFA w 1992 roku gdzie ulegli tylko Ajaxowi Amsterdam.

Torino swoje mecze rozgrywa na Stadio Comunale, w 2006 roku obiekt pełnił rolę głównej areny Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Powstał w roku 1933 i nosił imię Benito Mussoliniego a jego jedyna renowacja miała miejsce rok przed igrzyskami. Jego pojemność to 28000 miejsc. Natomiast na koncercie Madonny w 1987 zgromadziło się aż 65 000 widzów. Stadio Comunale był tez domem dla lokalnego Juventusu do czasu przeprowadzki na Stadio Del Alpi czyli roku 1990. Po igrzyskach w 2006 roku stadion w Turynie posiadał najnowocześniejszy monitoring i system bezpieczeństwa spośród wszystkich w kraju. W 2013 roku na stadionie odbył się także mecz rugby pomiędzy Włochami a Australią.

 

Red Bull Salzburg, Red Bull Arena (finalista Pucharu UEFA z roku 1994)

Austriacki klub z Salzburga, założony w 1933 roku pod nazwą Hertha-Rapid Salzburg natomiast później funkcjonował jako Austria Salzburg. Aż do roku 2005 kiedy to koncern Red Bull produkujący napoje energetyczne przejął 100% udziałów w klubie. Nowy właściciel wprowadził do klubu nowe porządki gdzie oprócz całego zarządu i pracowników zmienił także logo klubu gdzie teraz ukazuje się logo koncernu.

Całe sytuacja związana ze zmianą właściciela była kością niezgody z kibicami klubu. Teraz istnieją dwie różne grupy kibiców gdzie jedna „czerwono-biała” popiera zarząd i druga „fioletowo-biała”, która nie zgadza się z polityką klubową i popierają 72-letnią tradycję klubu.

Klub z Salzburga to 14-krotny mistrz kraju i 8-krotny zdobywca Pucharu Austrii. Największym międzynarodowym sukcesem był finał Pucharu UEFA w 1994 roku gdzie austriacy przegrali z Interem Mediolan. Pierwsze spotkanie finałowe rozegrano na wiedeńskim Praterze.

Red Bull Arena to największa arena ligowa w kraju, może pomieścić ponad 31800 widzów. Posiada także 4000 miejsc stojących za jedną z trybun. Stadion został zbudowany w 2003 roku, w tym samym roku ówczesna Austria Salzburg przeniosła się z nieistniejącego już Lehener Stadion. Pierwotna pojemność nowego stadionu w Salzburgu wynosiła zaledwie 18200 miejsc natomiast w związku z otrzymaniem prawa do organizacji EURO 2008 przez Austrię i Szwajcarię powiększono trybuny do 31 tysięcy. W latach 2005-10 był to jedyny obiekt ligowy ze sztuczną murawą w Austrii.

 

Parma Calcio, Stadio Ennio Tardini (2-krotny zwycięzca Pucharu UEFA w latach 1995 i 1999)

Włoski klub z miasta Parma występujący w Serie A. Założony w 1013 roku jako Verdi FC w hołdzie kompozytora Guiseppe Verdiego, który urodził się w tym mieście. Natomiast już pod koniec tego roku klub zmienił nazwę na obecną. Zespół wielokrotnie balansował na skraju pierwszej, drugiej a nawet trzeciej ligi. W ostatnich dwóch dekadach klub dwukrotnie spadał do Serie B natomiast po sezonie od razu awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej. W sezonie 13/14 zespół zajął 6 miejsce co dało miejsce w europejskich pucharach. Po aferze korupcyjnej Parma spadła do Serie C lecz w ciągu 4 sezonów zdołała ponownie awansować do pierwszej ligi. Włoskie media nazwały ten wyczyn „dokonaniem niemożliwego”.

W całej swojej długiej historii zdołali zdobyć trzy razy tytuł mistrza kraju. Jednak największym sukcesem klubu jest 2-krotne zwycięstwo w Pucharze UEFA a także zdobycie Superpucharu Europy w 1993.

Parma rozgrywa swoje mecze na sędziwym już obiekcie Stadio Ennio Tardini mogącym pomieścić 22 tysiące widzów. Największą pojemność osiągnął w latach 90-tych kiedy to mógł pomieścić ponad 30 tysięcy kibiców. Jednak wraz z instalacją krzesełek pojemność ta zmalała do obecnej. Obecnie jest to szósty najstarszy używany obiekt piłkarski we Włoszech. Kiedy Włochy ubiegały się o EURO 2016 były plany rozbudowy stadionu do ponad 31 tysięcy, jedna wraz z odpadnięciem z wyścigu plany upadły. Ostatnia renowacja stadionu miała miejsce w 1997 roku. 8-krotnie w Parmie swoje mecze rozgrywała reprezentacja narodowa a także lokalna drużyna rugby.

 

Deportivo Alavés, Estadio de Mendizorrotza, (finalista Pucharu UEFA z roku 2001)

Zespół z Kraju Basków grający w Primera Division. Choć zdawać by się mogło, że klub jest z miasta Alaves a tu niespodzianka. Klub pochodzi z miasta Vitoria-Gasteiz w prowincji Alava. Miasto zamieszkuje ponad 240 tysięcy osób.

Deportivo zostało założone w 1921 roku a w 1929 już pierwszy raz grał w najwyższej lidze. Jest to trzeci największy klub z regionu po Athletiku i Realu Sociedad. W całej swojej historii klub w Primera Division spędził zaledwie 16 sezonów a aż 37 w Segunda Division.  W przeważającej większości główni trenerzy zespołu byli Baskami. Mimo bardzo przeciętnej gry w rodzimej lidze, klub osiągnął niebywały sukces w roku 2001 dochodząc aż do finał Pucharu UEFA ulegając Liverpoolovi.

Klub swoje mecze rozgrywa na Estadio de Mendizorroza, 19-tysięcznym obiekcie zbudowanym w 1927 roku. Jedyna jego renowacja nastąpiła dopiero w 1997 roku kiedy to powiększono jego pojemność.  W 2016 roku ogłoszono plan jego powiększenia do 28000.  Jednak przez pandemię koronawirusa realizacja oddaliła się w czasie. Do lat 70-tych XX w. obiekt był domem także dla innej lokalnej drużyny CD Vasca. Jest to trzeci najstarszy obiekt w Hiszpanii po El Molinón w Gijon i Estadio Mestalla w Walencji.

 

Fulham FC, Craven Cottage (finalista Ligi Europy w 2010 roku)

Angielski klub z Londynu, powstał w 1879 roku i jest najstarszym zawodowym piłkarskim klubem z Londynu. Pierwsze oficjalne swoje spotkanie rozegrał w 1885 roku, było to w Pucharze Anglii przeciwko drużynie Hendon, z którą przegrali 0-9. W 1949 roku po raz pierwszy awansował do pierwszej ligi gdzie grał przez trzy sezony. W swojej historii Fulham nigdy nie zdobył krajowego trofeum natomiast w 2010 roku doszedł do finału Ligi Europy gdzie uległ Atletico Madryt. Od początku istnienia klub zagrał jedynie 4 razy w europejskich pucharach. W 2013 roku Fulham został kupiony przez pakistańskiego biznesmena Shahida Khana. Od przyszłego sezonu rozpocznie rozgrywki w Championship. Oczywiście to tylko historia w pigułce tego angielskiego klubu 😊

Craven Cottage to miejsce rozgrywania meczów domowych przez Fulham. Położony jest nad samym brzegiem Tamizy. Stadion powstał w 1888 roku. Jego nazwa pochodzi od rezydencji Craven Cottage a dom stał w miejscu dzisiejszego boiska. Zbudowany jest w tradycyjnym brytyjskim stylu czyli niski dach i jednopiętrowe trybuny. W jednym z narożników stoi domek, który otrzymał przydomek „The Cottage” gdzie obecnie mieszczą się tam szatnie. Dziś obiekt jest lożą VIP. Ten obiekt to już kolejny w historii, na którym zespół rozgrywa swoje mecze. Obecnie posiada 25700 miejsc siedzących. W tej chwili trwa rozbudowa obiektu. Odwiedziłem go w 2018 roku i możecie o tym przeczytać tutaj.

 

S.C. Braga, Estadio Municipal De Braga (finalista Ligi Europy z 2011 roku)

Czas na najmniejszego przedstawiciela portugalskiej piłki. S.C. Braga powstał w 1921 roku, obecnie gra w Primeira Lidze czyli najwyższej klasie rozgrywkowej. Od kilku lat zespół z Bragi to czwarta piłkarska siła w Portugalii bo Benfice, Sportingu i Porto. Niemal od początku lat dwutysięcznych klub gra regularnie w europejskich pucharach. Największym rywalem Bragi jest Vitoria Guimaraes a ich mecze nazywane są Derbami rzeki Minho. Braga to dawna stolica Galicji, prowincji Rzymskiej i jedno z najstarszych katolickich miast. Natomiast Guimaraes było wtedy siedzibą króla. Przez wiele lat przez żywiołowość trybun dzieci do lat 13 nie mogły uczestniczyć w spotkaniach tych drużyn.

S.C. Braga trzy razy zdobył puchar kraju i raz wicemistrzostwo kraju. Największym sukcesem było osiągnięcie finału Ligi Europy w 2011 roku gdzie ulegli FC Porto 0-1. W stuletniej historii klubu niemal zawsze głównym trenerem zespołu był Portugalczyk.

Estadio Municipal De Braga to jeden z najciekawiej położonych stadionów w Europie. Został on wybudowany w miejscu dawnego kamieniołomu przez co posiada tylko dwie trybuny, za jedną z bramek jest pusta przestrzeń z widokiem na okolicę a za drugą jest skała z dawnego kamieniołomu. Stadion powstał z betonu, który został zrobiony z wysadzonych skał wokół. Otwarto go w 2003 roku specjalnie na EURO 2004. By wykorzystać małą ilość miejsca na terenie obiektu stworzono tunel by móc przemieszczać się między trybunami. Pojemność stadionu to 30154 miejsca.

 

FK Dnipro, Dnipro Arena (finalista Ligi Europy w 2015 roku)

Chyba największa sensacja w tych rozgrywkach w XXI w., która na dodatek rozegrala się na naszych oczach. Ukraińskie Dnipro w 2015 roku osiągnęło największy sukces w historii czyli awansowało do finału Ligi Europy, który rozegrano na Stadionie Narodowym w Warszawie. Ukraińcy ulegli jednak Sevilli 2 do 3. Klub z Dniepropietrowska powstał w 1918 roku, pierwsza jego nazwa to BRIT (Briański Robotniczy Industrialny Technikum). Klub występował w rozgrywkach mistrzostw Jekaterynosławia. Nazwy Dnipro zaczęto używać dopiero od 1962 roku. Największe triumfy święcił w latach 80-tych XX w., 2 razy mistrzostwo ZSRR, Puchar ZSRR a także 2 razy Puchar Ligi.

Od czasów powstania państwa Ukraina klub zawsze grał w pierwszej lidze. Niestety w 2016 roku po wycofaniu się sponsora klub zaczął popadać w długi, sezon po sezonie federacja karała klub ujemnymi punktami za zaległości finansowe wobec zawodników. W 2018 roku FIFA odebrała status klubu profesjonalnego a rok później Dnipro ogłosił upadłość.

Dnipro Arena to jeden z najnowocześniejszych stadionów na Ukrainie. Zbudowany w 2008 roku m.in. z myślą o EURO 2012 ale także przez wgląd na rozwój klub i częste występy w Europie. Jedna UEFA odrzuciła kandydaturę Dnipra (dawny Dniepropietrowsk) i Odessy do roli miast-gospodarzy EURO 2012. Jego pojemność to 31000 miejsc w tym ponad 300 dla VIP. Został w całości sfinansowany przez właściciela klubu Ihora Kołomskiego. Koszt budowy to 65 mln $. Od czasu konfliktu na Półwyspie Krymskim Dnipro swoje mecze rozgrywało na stadionie olimpijskim w Kijowie.

 

Villareal CF, Estadio De La Ceramica (zwycięzca Ligi Europy w 2021 roku)

Najmniejszy triumfator w historii turnieju. Villareal CF to hiszpański klub z miasteczka Villa-real w prowincji Catellón, zamieszkujący przez zaledwie 50000 osób. Założony w 1923 roku pod nazwą Deportivo Villareal. Przez pierwsze kilkadziesiąt lat klub balansował między drugą a trzecią ligą a także ligą regionalną. Pierwszy sezon w Primera Division rozegrał dopiero w 1998 roku. Wtedy to nastąpił moment zwrotny dla klubu kiedy to udziały wykupił miliarder Fernando Roig „król ceramiki”, właściciel firmy produkującej luksusową ceramikę a także jeden z udziałowców największej sieci supermarketów w Hiszpanii. Villareal to klub bez długów, z bardzo dobrą akademią dla młodzieży. XXI wiek to złoty wiek dla klubu. To wtedy zaczęły się międzynarodowe sukcesy i sprowadzanie wielkich gwiazd pokroju Diego Forlana czy Juana Romana Riquelme. Klub nigdy nie zdobył krajowego trofeum, co najwyżej zajął 2 miejsce w 2008 roku. Natomiast Europę zawojował wygrywając Puchar Intertoto, osiągając półfinał Ligi Mistrzów w 2006 roku czy wreszcie wygrywając ostatnią edycję Ligi Europy.

Estadio de la Ceramica to pierwszy i jedyny stadion, na którym „żółta łódź podwodna” (od koloru strojów) rozgrywa swoje mecze. Stadion wybudowano w 1923 roku i przez pierwsze 2 lata nosił nazwę Campo Del Villareal, a następnie El Madrigal aż do 2017 kiedy to za sprawą sponsora obiekt nazwano Estadio De La Ceramica. W swojej historii obiekt był sześciokrotnie remontowany. Dach nad jedną z trybun zamontowano w latach 60-tych a oświetlenie zamontowano dopiero na początku lat dwutysięcznych. W 2005 roku ze względu na występy w Lidze Mistrzów stadion rozbudowano do obecnych 24890 krzesełek. Fasada stadionu jest pokryta żółtymi płytkami ceramicznymi, chlubą regionu.

 

Podczas pisania artykułu brałem pod uwagę stadiony max do 30 tys. z małym okładem. Obecnie wymienione drużyny mogą grać innych stadionach w porównaniu tych z okresu triumfu w Pucharze UEFA lub w Lidze Europy.